Wysokość świadczeń alimentacyjnych jest różna. W największej mierze zależy ona od zarobków osiąganych przez zobowiązanego do alimentów. Duże znaczenie mają także osobiste potrzeby, które zostały wykazane przez osobę uprawnioną do świadczeń.
Obowiązek alimentacyjny
Zakres obowiązku alimentacyjnego został wskazany w art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. W myśl definicji zawartej w tym przepisie jest to obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w razie potrzeby także środków wychowania.
Za środki utrzymania uważa się środki, które są niezbędne do zaspokajania bieżących potrzeb osoby uprawnionej do alimentów. Są to między innymi koszty:
- wyżywienia;
- ubrań;
- mieszkania oraz mediów;
- niezbędnych leków.
Natomiast środkami wychowania są starania o rozwój umysłowy i fizyczny osoby uprawnionej, jej wykształcenia oraz rozwój specjalnych umiejętności.
Najniższe alimenty
Prawo jednoznacznie nie precyzuje jaka jest najniższa wysokość alimentów. Przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wskazują jedynie, jakie kryteria sąd ma wziąć pod uwagę przy ustaleniu wysokości należności alimentacyjnych. W myśl artykułu 135 § 1 wspomnianej ustawy są to:
- usprawiedliwione potrzeby osoby uprawnionej do alimentów;
- zarobkowe i majątkowe możliwości osoby zobowiązanej do świadczeń alimentacyjnych.
Duże znaczenie mają także osobiste starania, które są podejmowane przez osobę zobowiązaną do alimentów na rzecz osoby uprawnionej. Może to być na przykład opieka nad dzieckiem, gotowanie mu posiłków, pranie ubrań oraz inne działania na jego rzecz. W tym przypadku rodzic, który podejmuje takie starania, wykonuje swój obowiązek alimentacyjny właśnie w ten sposób i przeważnie nie jest zobowiązany do płacenia określonych kwot tytułem alimentów. Środki utrzymania oraz wychowania są wtedy dostarczane przez drugiego z rodziców.
Określenie potrzeb uprawnionego
Każdy pozew o alimenty bądź o ich podwyższenie powinien kompleksowo przedstawiać uzasadnione potrzeby osoby uprawnionej do alimentów. Obowiązujące prawo nie upoważnia sądu do zasądzania świadczeń ponad żądanie, dlatego w pozwie należy wskazać jak najwyższą kwotę. Składać się na nią mogą między innymi:
- wszystkie koszty związane z utrzymaniem dziecka (jedzenie, rachunki, ubrania i inne);
- koszty związane z edukacją (np. podręczniki, artykuły szkolne, koszty dojazdu do szkoły);
- koszty wyjścia do kina, teatru oraz innych podobnych miejsc;
- opłaty za zajęcia pozalekcyjne, kursy językowe oraz inne dodatkowe aktywności.
Do pozwu warto załączyć wszystkie posiadane rachunki, które dokumentują wskazane wyżej wydatki.
Sytuacja finansowa zobowiązanego do alimentów
Przy ustalaniu wysokości należnych alimentów sąd bierze także pod uwagę możliwości zarobkowe oraz majątkowe osoby zobowiązanej do świadczeń. Samo pozostawanie bez pracy przez taką osobę nie stanowi podstawy do orzeczenia alimentów w niskiej wysokości. Może się okazać, że majątek zgromadzony przez zobowiązanego jest na tyle znaczny, że w zupełności wystarczy na zapewnienie uprawnionemu godziwych warunków życia. Zasadą jest, że dziecku przysługuje prawo do życia na stopie życiowej równej jego rodzicom.